Een echte Popconnaisseur weet niet alleen veel van muziek, maar heeft meestal ook een neusje voor bandjes die nu nog ‘veelbelovend’ zijn maar later echt doorbreken. Helaas durf ik mezelf niet tot deze elitegroep van zieners te rekenen. Vaak blijkt dat een band die ik net heb ontdekt een paar maanden eerder al in Nederland heeft opgetreden. Ik noem een Nirvana in Ein Abend In Wien, een Kyuss in Tivoli of een Elliott Smith in de Melkweg.
Een enkele keer lukt het me wel om mijn vinger wel aan de muzikale pols te leggen en ik was blij dat dit bij Arcade Fire het geval was. Hun eerste album Funeral was net een paar maanden uit in Nederland en het optreden in Nighttown was de derde en laatste van hun eerste tour in Nederland. Wat ik me vooral van het optreden kan herinneren was dat de band, anders dan veel wat ik daarvoor had gezien, als een soort jazzcombo optrad, zonder een echte voorman of –vrouw. Ook de drummer, die zowat alles gebruikte om met zijn stokjes op te slaan (inclusief op zijn motorhelm) en op de versterkertoren klom (bij Lowlands een paar maanden later werd dat een lichtmast) staat me nog levendig bij.
Recensie van 3voor12: van Arcade Fire, Nighttown 1995
Michel Rorai
